Merhabalar efendim.
Nasıl başlasam bilemedim..
Şimdi bu yazı başlığını okuyup her türlü anlamı çıkartacak okuyucularım olacaktır elbet.
Ben sözü hiç uzatmadan açıklayayım.
Önce kendini sev..
Bencillik değil kastım, çünkü tecrübelerim bana asıl olması gerekenin bu olduğunu öğretti.
İnsan önce kendini sevmezse, x kişiyi asla sevemez!
Mutlu olduğun sürece mutlu edersin. Ben başkaları için yaşamayı bırakalı çok oldu mesela. ;)
Bırak sende başkaları için yaşamayı.
Bugün, Azrail gelip senin canını istese, o başkası kendi canını senin için feda eder mi?
Otur bir bunu düşün.
Yanlışlarınla, bile isteye yaptığın hatalarınla sev kendini.
Yanlış’ın senin yanlışın, doğrun senin doğrundur. Mesleğim gereği çokça insanla diyalogdayım.
Çok hayat hikayeleri dinledim. Kendim birebir yaşadım.
Hisler, duygular küflendi, adına gamsızsın denildi..
Bırak sen gamsız ol. Senin canın yanacağına, yanması gerekenin canı yansın.
Yaşadıkların’dan, yaşayacakların’dan sen sorumlusun.
Hiç kimse senin adına hesap vermeyecek, hiç kimse senin için bir bedel ödemeyecek.
Hayat senin adına hüküm kıldı ve bunun adına kader denildi.
Sen kaderini güzel, çirkin yaşarken kimse sana ‘Sen neler yaşadın?’ diye sormayacak.
Biz bu hayata yalnız geldik ve yalnız gideceğiz en basit ayrıntı burada aslında, fakat anlayana...
Sözün kısası kendin için yaşa, seni hak edenlere sen sevgini mutlaka hissetereceksin’dir, bu kaçınılmaz.
Bu yüzden gereksiz fedakarlıkla, içten gelen o doğal sevgiyi birbirleriyle karıştırma.
Ben birkez fedakarlık yaptım, bir kez mücadele ettim.
Oda toy zamanlarım’dı. ;)
Sonuç?? Koca bir kayıp.. Bıraktığım noktada hayatımı kazandım.. Hiçbir şey için geç değil.
Hayat sen kendinin farkında olmaya başladığın zaman senin için başlar.
Bırak başkalarını, ÖNCE KENDİNİ SEV…
